Hoe Doom's Combat evolueert naast moderne metalmuziek

De blijvende verbinding van Doom met metalmuziek valt niet te ontkennen. Een enkele noot van elke doom -soundtrack roept onmiddellijk de demonische beelden van de serie op en weerspiegelt de esthetiek van bands zoals Iron Maiden. Deze symbiotische relatie tussen gameplay en muziek is geëvolueerd in de 30+ jaargeschiedenis van Doom, die verschillende metal subgenres doorkruist. Uit Thrash Metal Origins heeft de franchise nu de metalcore -intensiteit van Doom: The Dark Ages .

De originele Doom uit 1993 trok inspiratie uit metalen reuzen uit het einde van de jaren 80/vroege jaren 90 zoals Pantera en Alice in Chains, duidelijk in nummers als "Untitled" (E3M1: Hell Keep), die Pantera's "Mouth of War" weergalmt. De algehele soundtrack omvatte thrash-elementen die doen denken aan Metallica en anthrax, die perfect aanvulling op de snelle, viscerale actie van de game. De score van Bobby Prince blijft iconisch en weerspiegelt het spannende gunplay van de game.

Deze synergie ging meer dan tien jaar door tot de experimentele Doom 3 (2004). De overlevingshorrorelementen eisten een ander sonisch landschap. Terwijl de betrokkenheid van Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen, componeerde Chris Vrenna (negen inch nagels) en Clint Walsh uiteindelijk de soundtrack, die inspiratie haalde uit het sfeervolle, progressieve geluid van het gereedschap. Het hoofdthema van Doom 3 , met zijn complexe tijdshandtekeningen, onderstreept perfect de sci-fi horror-setting van de game.

Hoewel commercieel succesvol, wordt de overlevingshorrorbenadering van Doom 3 nu gezien als een uitbijter. Dit viel samen met een verschuiving in het FPS-genre (Call of Duty, Halo) en de evolutie van Metal voorbij de afnemende invloed van Nu-Metal. De op het gereedschap geïnspireerde richting bleek een verstandige keuze, wat resulteerde in een passend verontrustende score.

De reboot van 2016 markeerde een triomfantelijke terugkeer naar vorm. De soundtrack van Mick Gordon, een meesterwerk van Djent, kwam perfect overeen met de intense, snelle gevecht van de game. De impact van het album valt niet te ontkennen en overtreft aantoonbaar het origineel.

Doom Eternal (2020), hoewel ook Gordons werk met productiecomplexiteit van de productie, resulterend in een soundtrack met een minder uniform gevoel. Hoog leunend in de metalcore die in de late jaren 2010/begin jaren 2020 overheerst, weerspiegelt het Gordons gelijktijdig werk met Breng mij de horizon en architecten. De soundtrack, hoewel nog steeds zwaar, is minder rauw dan zijn voorganger en weerspiegelt de toevoeging van de game van platform- en puzzelelementen.

Persoonlijk geef ik de voorkeur aan de ruwe intensiteit van de 2016 Doom -soundtrack boven Eternal's meer verfijnde metalcore. Eternal's experiment is echter lovenswaardig.

DOOM: The Dark Ages presenteert een intrigerend vooruitzicht. De eerste gameplay onthult een langzamer tempo, met de nadruk op melee -gevechten met een schild. Componisten eindigende beweging (Borderlands 3, het Callisto -protocol) lijken inspiratie te halen uit zowel klassieke als moderne metal, met weerspiegeling van de mix van klassieke doomelementen van de game en nieuwe mechanica.

Het langzamere tempo van de gameplay, in contrast met mech gevechten en draken rijden, vereist een flexibele soundtrack. De geopenbaarde fragmenten wijzen op zowel de verpletterende storingen van geslagen losse als thrash-geïnspireerde elementen die doen denken aan de originele ondergang, die zelfs de middeleeuwse/satanische lyrische thema's weergeven in eerder metaal.

DOOM: The Dark Ages belooft een spannende evolutie, voortbouwend op de sterke punten van de serie terwijl ze nieuwe ideeën opnemen. Het gevecht van de game zal ongetwijfeld centraal blijven, waarbij de soundtrack dient als atmosferische begeleiding. De tot nu toe aangeboden glimpen genereren aanzienlijke opwinding voor een potentieel nieuw favoriet metalalbum bij de mei -release.