Wolf Man en Hollywood's zoektocht om monsters weer relevant te maken

Dracula. Het Frankenstein -monster. De onzichtbare man. De mummie. En laten we de Wolf -man niet over het hoofd zien. Deze iconische figuren van horror zijn in de loop der jaren geëvolueerd en getransformeerd, voortdurend boeiend en angstaanjagend publiek in de hele generaties. Onlangs zagen we een nieuwe kijk op Dracula in de vorm van Nosferatu door Robert Eggers, terwijl Guillermo del Toro zijn draai aan Frankenstein zet, en nu brengt Leigh Whannell ons zijn visie op de wolfman.

Maar hoe betrekt een filmmaker als Whannell het moderne publiek met nog een weerwolffilm, met name een gericht op de Wolf Man? Meer in het algemeen, hoe branden deze filmmakers, zoals Whannell het zegt, nieuw leven in deze klassieke monsters, waardoor ze zowel angstaanjagend als relevant zijn?

Om erachter te komen, bewapen je jezelf met fakkels, wolfsbane en palen - en een scherp oog voor de metaforen binnen deze monsterverhalen. We gingen zitten met Whannell om de impact van klassieke monsterfilms op zijn filmmaken te bespreken, hoe je geliefde personages zoals The Wolf Man in 2025 kunt verjongen, en waarom deze verhalen essentieel blijven.